Vught

Het verbaasd mij wel eens hoe we gedurende de zomer de politieke en maatschappelijke ontwikkelingen zo weten te vertragen dat er zelfs na vier weken vakantie niets wezenlijks veranderd lijkt. Alles is stil blijven staan. We leunen afgesproken massaal onbekommerd achterover en maken we ons even niet zo druk. We laten ons afleiden door de dingen die er niet werkelijk toe schijnen te doen en maken ons slechts druk over pietluttigheden. We spreken weer eens met de buren, treffen vrienden, organiseren een feestje, gaan op weg, nemen de tijd voor elkaar, maken weer eens een wandeling en lezen in het nieuws alles over komkommers. We genieten ervan omdat we weten dat we ons straks weer bezig zullen houden met grotere problemen. Er staan tenslotte heel wat projecten, procedures en beslissingen te wachten - allen van zwaarwegend maatschappelijk belang - waar we een uitermate belangrijke rol in moeten spelen. Daarbij vallen die lichtvoetige zomerse perikelen in het niets. Je zou er dan ook niet aan moeten denken dat we altijd zo onbekommerd door het leven gingen. Wat zouden we dan nog voor zwaarwegends en belangrijks moeten doen?

Ach, was het altijd maar komkommertijd!