Perfectionisme lijkt in mooie eigenschap. Wie wil het nu niet dat alles zo perfect mogelijk is? Maar als we allemaal perfectionist zouden zijn zou het moeilijk worden. Mijn perfecte situatie ziet er waarschijnlijk anders uit dan die van anderen. Zo wordt het perfectionisme van de een de smet op het perfectionisme van de ander. Perfectionisme heeft dan ook iets a-sociaals. Alleen een gezonde dosis relativeringsvermogen kan heilzaam werken voor de perfectionist.
Maar perfectionisme zonder relativeringsvermogen is een ernstige handycap. De wereld is nu eenmaal niet perfect. De perfectionist is dan gedoemd voortdurend ongelukkig rond te lopen. En als je er al vrede mee hebt dat je niet alles voor elkaar krijgt dan wordt je wel ongelukkig van het feit dat ook kleine dingen niet perfect zijn. Een hoofdletter ontbreekt, een naam verkeerd geschreven, de punt verkeerd gezet, het bestek in de verkeerde la, onverwacht bezoek. Allemaal redenen om erg ongelukkig te worden. Dat kan je soms teveel worden. Dan is het tijd om even de ogen te sluiten. Alleen zijn met je perfectionisme. Maar de ogen moeten weer een keer open om de confrontatie aan te gaan met de harde imperfecte wereld. Het is leren leven. Hoofdzaken van bijzaken onderscheiden. Genoegen nemen met goed genoeg. Accepteren dat er altijd wel iets fout zal zijn. Troost bij de gedachte dat je van fouten leert en fouten maken ontwikkeling betekent. Eigenlijk danken we successen aan onvolkomenheden. Maar misschien is dat teveel relativeringsvermogen voor de ware perfectionist.
