Vught

Sinterklaastijd breekt weer aan. Maar betekent dat dat we elkaar de zwartepiet mogen toespelen? In het openbare debat over de afvalverwerking, of beter de sluiting van het Kringloopbedrijf Vught (KBV), leek het er even op. Marion van de Velde (GB) dacht de verantwoordelijkheid over de inzet, het proces en het feit dat de milieustraat uit Vught gaat verdwijnen fijntjes bij de nieuwe coalitie te leggen. "Als de SP het had gewild hadden ze het in april of mei nog kunnen keren". Nu zou je kunnen denken dat als je het maar wil dat het ook moet kunnen. Toch ligt de situatie wat complexer en daar is nu juist het GB in belangrijke mate verantwoordelijk. Dus niet bepaald het moment om te gaan strooien met verwijten.

Het verbaasd mij wel eens hoe we gedurende de zomer de politieke en maatschappelijke ontwikkelingen zo weten te vertragen dat er zelfs na vier weken vakantie niets wezenlijks veranderd lijkt. Alles is stil blijven staan. We leunen afgesproken massaal onbekommerd achterover en maken we ons even niet zo druk. We laten ons afleiden door de dingen die er niet werkelijk toe schijnen te doen en maken ons slechts druk over pietluttigheden. We spreken weer eens met de buren, treffen vrienden, organiseren een feestje, gaan op weg, nemen de tijd voor elkaar, maken weer eens een wandeling en lezen in het nieuws alles over komkommers. We genieten ervan omdat we weten dat we ons straks weer bezig zullen houden met grotere problemen. Er staan tenslotte heel wat projecten, procedures en beslissingen te wachten - allen van zwaarwegend maatschappelijk belang - waar we een uitermate belangrijke rol in moeten spelen. Daarbij vallen die lichtvoetige zomerse perikelen in het niets. Je zou er dan ook niet aan moeten denken dat we altijd zo onbekommerd door het leven gingen. Wat zouden we dan nog voor zwaarwegends en belangrijks moeten doen?

Het is niet moeilijk grote woorden te gebruiken. In de lengte, de breedte of de hoogte kan men de woorden de maat nemen. Volgens Van Dale is zandzeepsodemineraalwatersteenstralen, waarmee je iemand ongezouten de deur wijst, het langste woord. Het Guinness book of records houdt het al enige jaren bij kindercarnavalsoptochtvoorbereidingswerkzaamheden. Maar als we deze 'combinatiewoorden' toestaan is het niet moeilijk andere lange woorden te bedenken. Bij mij komt spontaan bovendrijven: verkiezingsnederlaagverwerkingsgrootspraak. De reden dat Van Dale deze woorden niet noemt komt omdat het gelegenheidswoorden zijn. Grote woorden worden maar al te vaak voor de gelegenheid gebruikt. Natuurlijk zullen we groots spreken, maar liever geen grote woorden en ook niet hoog van de toren. Gewone taal, de taal van de straat. Dus nu alle grootsprekers: zandzeepsodemineraalwatersteenstralen!

Het is zover. Overrompeld door de geweldige verkiezingsuitslag maar bewust van de verantwoordelijkheid die daarmee op onze schouders kwam te liggen, hebben we nu een colaitie en een bestuursakkoord! Ik vroeg me eerst nog af hoe je zoiets doet, coalties vormen? Inmiddels weet ik dat je het gewoon moet doen en gewoon moet doen. De praktijk vormt een snelle leerschool en het is de kunst om dicht bij jezelf blijven. Voelt het goed of niet? Misschien deden we het anders dan anders. Maar daar is niets mis mee. We wilden het toch juiste anders? En wat telt is het resultaat.